Hoofdstuk 25 – Rust zacht, pap

Op 18 augustus is mijn vader overleden.
Sommige van onze vaste gasten kennen hem nog goed van de momenten dat hij samen met mijn moeder kwam logeren in de huurcaravan.
Samen genoten ze van het kampeerleven. Ze zaten vaak op de veranda en hadden veel aanspraak van de andere gasten. Een praatje met de gasten van nummer 29, en dan weer iemand van de vaste gasten die even langs liep om een babbeltje te maken.

“Wij hadden vroeger toch ook een caravan moeten kopen,” zei hij dan.

Mijn vader was al jaren slecht ter been. Met zijn rollator schuifelde hij wat rond. Ze waren afhankelijk van openbaar vervoer, het streekbusje en Valys. Juist daarom voelde de tijd op de camping voor hen als een echte vakantie.

Vorig jaar waren mijn ouders, op ons aanraden, vijf weken naar Spanje gegaan. Carihuela Park in Torremolinos – voor velen een bekende plek.
Een prachtig appartement met inloopdouche, uitzicht op het zwembad, en op zijn manier kon hij al schuifelend naar de boulevard. Hij genoot met volle teugen van Spanje, van de wandelingen, de drankjes, het eten, de zon.
Dit jaar zouden ze opnieuw gaan, nu zelfs zes weken. Hij keek er enorm naar uit. Half december zouden wij ze ophalen in Torremolinos om kerst en oudjaar samen te vieren in ons nieuwe huis.

Maar het liep anders.
Op 17 juli kreeg hij het bericht dat hij lymfeklierkanker had, een zeer agressieve vorm. Toch wilde hij chemo. “Je kan genezen van lymfklierkanker, en ja… Spanje, daar wil ik nog naartoe. En ik wil jullie nieuwe huis zien. Dit jaar gaat niet lukken, maar volgend voorjaar dan toch wel? Ik ga ervoor!” zei hij vol overtuiging.

Op 14 augustus werd hij opgenomen in het Erasmus MC, omdat het niet goed ging na de eerste chemo’s.
Op 18 augustus hebben we afscheid moeten nemen. Mijn vader van het leven, en wij van hem.

Mijn moeder, zo stoer als ze is, gaat tóch naar Torremolinos. Er was nog een appartement beschikbaar van 15 november tot 15 december. Wij halen haar daar op, en vieren samen kerst en oudjaar in ons nieuwe huis.

Herinneringen blijven, die kan niemand je afnemen.

Rust zacht, pap.