Hoofdstuk 29, Op naar een supermarkt

We hebben brood, boter, beleg en thee nodig voor morgenochtend.
Het is tien minuten rijden met de auto naar Vélez-Rubio. We rijden door een heel klein dorpje. Ik weet eigenlijk niet eens of je dit een dorp kan noemen; het zijn ongeveer acht huizen. Dit dorpje ligt een stuk verderop aan de achterzijde van ons huis.
Midden in het dorp moeten we stoppen en worden omringd door een kudde geiten. Langs de weg staat de herder met wat mensen te praten en ze zwaaien wanneer wij voorbijrijden, zodra de hele kudde op het gras naast de weg staat.
Dit voelt toch echt als het platteland, geweldig!

Op naar Vélez-Rubio, op zoek naar een supermarkt.
We parkeren langs een leuk pleintje met wat terrasjes. Ziet er erg gezellig uit — kunnen we misschien zo wel iets gaan eten.
Er is een Spar wat verderop waar we onze inkopen doen, een grotere supermarkt vinden we later nog wel.

Inmiddels is het donker, maar de temperatuur is nog heerlijk. We komen bij de terrasjes en alle tafels zijn bezet, ook jammer.
Dan maar binnen eten. De restaurantjes in Spanje die niet gezellig ingericht zijn, zijn vaak wel de beste.
We zitten weer in een soort cafetaria op plastic stoeltjes met veel licht en bestellen wat tapas en een biertje.

Na heerlijk gegeten te hebben, rijden we terug naar huis — de eerste nacht in ons huis, toch ook een beetje spannend.

Goed geslapen, en we worden wakker met de zon. Heerlijk buiten met een bakkie naar de bergen kijken.
Dat is genieten. In mijn hoofd maak ik al plannen voor de tuin.
Ontbijten en een beetje rommelen in ons nieuwe huis.

“Zullen we Vélez-Rubio gaan verkennen?” vraagt John.
“Straks, misschien kunnen we daar lunchen,” stel ik voor.

En zo gebeurt het. We rijden naar Vélez-Rubio en stoppen bij een terrasje langs de weg.
Het is er aangenaam druk, we bestellen een biertje.
Even later zitten we aan een lasagne — heel goed te doen.
Nadat we de lunch en ons biertje op hebben, lopen we nog even een stukje door het dorp.

Vélez-Rubio is een gezellig, echt Spaans wit dorpje met leuke straatjes en gezellige terrasjes.
Hier is er nog siësta.
Tijdens de siësta kan je wel een drankje drinken op het terras, maar de restaurants gaan pas om 20.30 - 21.00 uur open voor het diner.
Dit is het Spanje waar we naar op zoek waren.

De kust van Spanje is prachtig, maar helaas volledig overgenomen door toeristen.
Vélez-Rubio is maar een uurtje rijden van de kust, maar wel het echte Spanje.

Dat blijkt wel wanneer we ’s avonds wederom een terrasje opzoeken om te eten.
We zijn iets vroeger (20.45 uur), zodat we nu wel buiten kunnen zitten. We zien een soort bbq branden — daar moeten we zijn.
Er is nu nog één ander tafeltje bezet. De ober komt naar ons toe en vraagt wat we willen drinken en of we iets willen eten.
Wat het drinken betreft bestaat er wat verwarring — een taal-, dialect- en zeer rap Spaans-probleem — maar we komen eruit.
Het drukt ons wel even met de neus op de feiten: we moeten nog harder Spaans oefenen.

De lamskoteletten met salade komen van het vuur — geweldig lekker!
We kijken om ons heen; inmiddels zit het terras vol.

Gaat dit ons leven zijn in de toekomst!?