Hoofdstuk 22 – Een kanjer van een makelaar

14 juni. Tas gepakt, tickets paraat – op naar Spanje.
Nou ja, John en onze zoon dan. Ik bleef weer in Nederland, op de camping passen.

Samen met Jolyne gingen zij opnieuw huizen bekijken, maar ook dit keer bracht het niet wat we hoopten. Het juiste huis vinden bleek toch lastiger dan gedacht.

John besloot op de laatste dag voor vertrek de stoute schoenen aan te trekken. Hij stapte zomaar bij een andere makelaar naar binnen: Roxana. Zij dacht wel een huis te hebben dat aan onze wensen kon voldoen en stelde voor naar Vélez Rubio te rijden.

Daar, boven op een berg, stond een vierkant huis. Geen plaatje van buiten, maar wel met maar liefst 4,5 hectare grond vol amandelbomen. Binnen was het verrassend mooi: een ruime woonkamer, een keuken, drie slaapkamers en twee badkamers. Dit zou weleens een serieuze optie kunnen zijn.

Op datzelfde moment ging de telefoon. Het was Tom.
Zijn boodschap? “Gefeliciteerd, jullie appartement is verkocht!”

Die Tom, wat een kanjer. Binnen tien dagen had hij het geflikt – en ook nog eens voor vijfduizend euro meer dan bij de vorige koper. Het voelde alsof het zo had moeten zijn.

De volgende ochtend reden John en onze zoon vroeg terug naar La Cala. Ze haalden onze persoonlijke spullen uit het appartement, brachten alles naar de schuur van onze lieve vrienden, en reden daarna door naar het vliegveld. Tijd om weer terug te vliegen naar Nederland – mét een flinke stap dichter bij onze droom.

Hoofdstuk 23 – Een Verrassing bij Velez Rubio

“Mam, dit huis vind jij echt wel iets,” zei onze zoon enthousiast.
En eerlijk is eerlijk, ik vond het inderdaad een mooi huis.

“Ja, zeker wel,” zei John, “maar we missen een schuur.”
“Kunnen we niet een schuur maken, gewoon zoals hier, van een of twee containers?” vroeg ik voorzichtig.
John dacht even na, knikte en zei: “Misschien best een goed idee… we denken er nog even over na.”

Na een paar dagen wikken en wegen, besprekingen en nachtelijke overleggen, besluiten we een vrij laag bod uit te brengen op het huis in Vélez Rubio.
Al snel komt het antwoord van de makelaar:
“Het bod moet toch iets hoger zijn, iets meer richting de vraagprijs. Er zit namelijk ook nog een schuur bij… én een hectare extra grond.”

“Wat!?” roepen wij bijna tegelijk. “Een schuur? Nog een hectare!?”

Dat hadden we tijdens de bezichtiging helemaal niet gezien!
“Zijn daar misschien foto’s van?” vragen we verbaasd.

Hfdst 24: Wauw!!!!

Ons bod is geaccepteerd, wat geweldig nieuws!
We hebben een nieuw huis met 5,5 hectare amandelbomen. Nou ja, bijna dan.

Snel het geld overmaken om het huis van de markt te halen, zodat niemand anders nog een bod kan doen – dat hebben we al eerder meegemaakt. Gelukkig zijn er deze keer geen kapers op de kust.

Nu is het tijd om de contracten te tekenen. We besluiten dat de overdracht op 12 september zal plaatsvinden. Net zoals in Nederland, moet ook in Spanje 10% van de koopsom eerder worden betaald. Alleen gaat het daar direct naar de eigenaar van het huis. Uiteraard gebeurt dit alles in overleg met een advocaat en de makelaar. De notaris komt pas in beeld bij de daadwerkelijke overdracht.

In Spanje is het gebruikelijk om een advocaat in te schakelen die de koop/verkoop regelt. Hij of zij controleert of er geen hiaten zijn die de transactie in de weg kunnen staan, wat een geruststellende gedachte is.

Contracten zijn getekend en alles lijkt in orde. We zijn erg benieuwd naar de schuur, die we tot nu toe alleen van de buitenkant op een foto hebben gezien.

Nu is het wachten tot 12 september… We kunnen niet wachten om de sleutel in handen te hebben.
ZOOOOOOOOO zin in!!!!