Hoofdstuk 20 – Vlak land en nieuwe hoop

Waar vind je mooie uitzichten, maar tegelijk ook vlakker land in Spanje?
Dat vereiste wat onderzoek, maar uiteindelijk kwamen we terecht boven Almería, in het stadje Albox. Geen stad die je meteen op een ansichtkaart zou zetten, maar daar zat wel een makelaar die ons goede en bruikbare properties kon laten zien.

Jolyne, een van oorsprong Brabantse dame die al meer dan dertig jaar in Spanje woont, ging samen met ons op pad.
En geloof het of niet: het eerste huis dat ze ons liet zien voldeed eigenlijk meteen aan onze wensen.

Het huis zelf had binnen wel wat werk nodig, maar dat was te overzien. Buiten was het prachtig: een mooie veranda met een waanzinnig uitzicht, een grote schuur én 1,9 hectare redelijk vlakke grond. En ook niet onbelangrijk: het was goed bereikbaar via een verharde weg.

We deden een bod, en wekenlang wachtten we in spanning. De architect onderzocht ondertussen of de gemeente positief stond tegenover onze plannen. Eerst kregen we goed nieuws: het bod werd geaccepteerd! Maar de dag erna sloeg de teleurstelling toe – iemand anders was ons tóch voor geweest. Onze droom viel voor heel even in duigen. Zo gaat dat soms in Spanje.

Inmiddels terug op ’t Kopske in Den Hout, beseften we dat onze zoektocht moeilijker zou worden. Maar wij hebben inmiddels geleerd: na vallen staan we ook weer heel snel op. En dus gingen we door…

Hoofdstuk 21 – Verkocht… of toch niet?

We worden gebeld door Tom, onze vriend en makelaar: ons appartement is verkocht!
Fantastisch nieuws – een dame alleen wil het kopen. Ze heeft wel een hypotheek nodig, maar dat leek geen probleem. In Spanje kennen ze geen “onder voorbehoud van financiering”, dus we vertrouwden erop dat dit allemaal goed zou komen. Bovendien zouden we pas in oktober weer naar Spanje gaan. Ruim de tijd dus.

Maar soms loopt het leven anders: in oktober werd het geen Spanje, maar een nieuw hoofdstuk dichter bij huis. We werden opnieuw opa en oma, dit keer van een kleinzoon! 💙 Daardoor verschoof onze reis naar november.

Ondertussen bleef de verkoop spannend. Onze dochter wilde nog één keer genieten van het appartement en samen met John vloog ze in april een paar dagen naar La Cala. Ze maakten er een vader-dochter-trip van en reden ook door naar Albox om samen met Jolyne opnieuw huizen te bekijken. Helaas leverde die zoektocht niets op, maar ze hadden wel samen een paar zonnige dagen – en dat was óók wat waard.

Intussen werd de overdracht van het appartement gepland voor eind juni. De tickets voor John en onze zoon waren al geboekt: 14 juni heen, 19 juni terug. Hun taak? Het appartement leegmaken. De meubels mochten blijven staan – in Spanje is het heel normaal om een huis inclusief inboedel te verkopen – maar onze persoonlijke spullen moesten eruit. Gelukkig mochten we alles opslaan bij lieve vrienden in La Cala, die een grote schuur beschikbaar stelden.

Alles leek geregeld, tot we een week voor vertrek hoorden dat de dame die ons appartement wilde kopen, tóch haar financiën niet rond kreeg.
Neeeeeeeee… we struikelden opnieuw!

Tom probeerde ons gerust te stellen: “Niet getreurd, ik heb nog tien dagen om het te verkopen, voordat je terug naar Nederland vliegt.”
Maar eerlijk is eerlijk: tien dagen klinkt als heel weinig tijd…