Woensdag 10 september heeft onze zoon ons begin van de avond gedropt op Schiphol.
Stoel 35A en 35B zijn ons toegewezen, de allerachterste stoelen. Dat is fijn, en we vliegen met Ryanair.
Alles liep voorspoedig: door de security, een aantal gangen door en daarna op een heerlijke relaxstoel wachten op het boarden.
Ze hebben echt hele fijne stoelen op Schiphol, dan is het wachten veel minder vervelend.
Het boarden was begonnen, en eigenlijk wachten wij altijd totdat de hele rij weg is voordat wij onze instapkaarten gaan laten zien. Maar op de een of andere manier stonden wij nu helemaal vooraan, op de priority-klanten na dan.
Vrij snel kwam het verzoek om onze boardingpassen te tonen. Daar ging het mis: de computer zei NO.
Huh, onze stoelen werden als ongeldig betiteld. “Niet aan de hand,” zei de dame achter de scanner, “ik voer handmatig uw stoelen in en u kunt door.” En zo gebeurde het ook.
Maar nadat we de steile vliegtuigtrap beklommen hadden, de stewardess begroet en het gangpad inliepen, zagen we dat er mensen op onze stoelen zaten. Of… huh, nee, dat zijn onze stoelen niet!?
Dit is 31A en 31B. Maar dit zijn toch de achterste stoelen? Waar is rij 32, 33, 34 en – heel belangrijk – rij 35?
Terug naar de stewardess om te vragen hoe dat zit. “Dit vliegtuig is iets kleiner,” werd ons uitgelegd. “Maar komt u maar mee, een stukje verderop zijn nog twee lege stoelen achter elkaar.”
Gelukkig, we zitten. Bagage onder de stoel en relaxen maar. Of toch niet? Want daar komt iemand aangelopen die op zoek is naar zijn stoel.
“Hallo mevrouw, u zit op de stoel die aan mij is toegewezen.”
NEEEEEE toch!!!!
“Meneer, ik ben hier neergezet door de stewardess, misschien kunt u met haar even overleggen?”
Ik blijf zitten waar ik zit en verroer me niet. Adem in, adem uit.
Ik zie de meneer in hevig gesprek met de stewardess en richting de deur lopen.
“Weet jij waar mijn leesbril is?” vraagt John terwijl hij zich omdraait naar mij. Nu kon ik dus niet zien of de meneer mee is gegaan met deze vlucht of het vliegtuig moest verlaten.